VerpleegKunde & VeerKracht
Beroeps-Eed & het Adaptatie-Model
Mijn verpleegkundige opleidingen (1990-1999) geven nog elke dag sturing aan mijn denken & handelen, zowel privé als tijdens mijn werk. Verpleegkundige analyse en~ systematisch handelen zit inmiddels in mijn neurale netwerken gebakken.
Net voor de millennium-wisseling behaalde ik mijn HBO-Verpleegkundige-titel en legde ik in overtuiging de verpleegkundige belofte af :'Zo waarlijk helpe mij God almachtig'.
Een belofte is nogal een zwaarwegend 'ding' in mijn leven & werk en nog steeds zijn de genoemde punten leidraad bij alles wat ik doe.
Verpleegkundige ben je namelijk ook buiten kantooruren.
Tijdens de 30 jaar dat ik nu 'in de zorg' werk ben ik talloze verpleegkundige 'theorieën & modellen' tegengekomen die dan vaak werden gebruikt om te verwerken in handzame lijstjes en dossier-onderdelen voor de te leveren zorg in de desbetreffende setting/ doelgroep.
Ik-Zelf heb echter reeds in 1998 het Model van zr. Callista Roy omarmd als mijn denkkader voor mijn visie & interventies en haar invloed is terug te vinden in de Missie van Gaya!
Waarom het AdaptatieModel van zr. Callista Roy ?
Ik was al jong fan van deze verpleegkundig theoreticus juist omdàt Roy geen voorschrijvende maar een verklarende theorie (van het menselijk gedrag) ontwikkelde waarmee de verpleegkundige zelf 'haar professionaliteit kan aanwenden en de puzzel' kan leggen d.m.v. haar analyse, diagnostiek en de opvolgende interventies kan inzetten en/of uitvoeren.
Net als zr. Roy zie ik 'de Mens' als een adaptief (veerkrachtig) wezen. Dat hebben al die zorgvragers in mijn zorg carrière (maar vooral onze dappere dochter) me wel voorgeleefd. Hoe zij in haar bewogen leven vol pittige diagnoses & prognoses, medische behandelingen, revalidatie en niet te vergeten de trauma's door dit alles, zich heeft weten te OntWikkelen is werkelijk fenomenaal en verdient intens Respect.
Ik zie het als mijn het míjn taak als verpleegkundige (én als Isa's moeder) om de Ander te steunen en stimuleren bij het vergroten van zijn (haar) adaptatie-vermogen (oftewel : opvoeden tot 'zelfredzaamheid' in 'eigen regie').
Nog een belangrijk speerpunt is dat zr. Roy niet alleen de focus legt op de 'individuele mens' maar óók op de 'familie' en de 'samenleving'.
Ook ík ben ervan overtuigd dat alleen wanneer we de ander in zijn heelheid & context plaatsen, we pas tot passende & adequate zorgverlening kunnen komen.
Gaya! werkt daarom niet vanuit DoelGroepen en/of Leeftijdscategorieën, gewoonweg omdat ik er niet in geloof. Geen mens hoeft in een hokje...
Sterker nog, ik heb gezien dat deze denkwijze 'de zorg' (en 'het onderwijs!' ) zo heeft gefragmenteerd dat er een steeds grotere groep jongeren niet te categoriseren valt... en daarmee buiten de boot... met verstrekkende gevolgen.
Vanuit de diversiteit van Mensen die zich thuis (b)lijken te voelen bij de (verbindende) activiteiten van Gaya valt echter op dat 'we' één ding gemeen hebben: namelijk een zeer hoge prikkelgevoeligheid. Bij over~of onderprikkeling reageert echter iedereen weer anders. Hierbij zijn de grootste verschillen te zien tussen 'internaliserend' & 'externaliserend' gedrag (naar binnen & naar buiten gericht). .
Roy zegt dat het 'adaptatievermogen van de mens' de wijze is waarop je (lichaam & geest) alle verschillende prikkels (stimuli van binnenuit en van buitenaf) kan verwerken (copingmechanisme).
Als (verpleegkundig) ZorgVerlener sta ik náást de Ander en richt ik mijn interventies op het bewust maken van diens coping-gedrag zodat inadequaat gedrag kan worden omgebogen naar ZelfRedzaamheid.
Hiervoor is een Holistisch & Systemisch DenkKader noodzakelijk maar daardoor heb ik geen last meer van 'Denken in DoelGroepen' of 'Diagnoses' want het werkt voor elk mens... en dat werkt gelijkWaardigheid in de hand.
Meer Weten ?
klik hieronder voor meer informatie over de beroepscode voor verpleegkundigen
en/of het theoretische model van zr. Calista Roy.
